Rozdział 4 // Wyprowadzka

Rozdział dedykuje, Julii mojemu słoneczkowi :* Pocieszajmy się nawzajem w ten cholerny niekończący się dzień ;_______;

~.~

- Kochanie, proszę - nie utrudniaj - odezwał się chłopak. Przytulił dziewczynę po czym pocałował w czoło. W nim  też gotował się smutek, żal, cierpienie. Ale musiał, musiał to zrobić bo nigdy by sobie nie wybaczył że ktoś z jego rodziny umarł z winy chłopaka. - Muszę, przecież wiesz - jej zapłakane oczy, otworzyły się, a z nich popłynęły łzy, które szybko starł. Pokiwała głową, i znowu się w niego wtuliła. Po chwili, płakali obydwoje. - Kochanie, zdajesz sobie sprawę, że nie jesteśmy jeszcze na lotnisku? Jeszcze dzień, - spojrzał na zegarek - 8 godzin, 3 minuty oraz 43 sekundy, 42, 41 - szeptał jej do ucha. 
- Wiem, wiem że musisz, - zaczęła mówić - ale to dla mnie takie trudne, zostawisz mnie samą, samą jak palec. Nikogo tu nie mam, przecież wiesz, a jesz... - przyłożył jej palec do ust. 
- Cichutko, słońce - nigdy o tobie nie zapomnę. Jesteś dla mnie najważniejsza, zrozum. - mówił to tak spokojnie, -  ja wrócę, przecież wiesz - wziął jej dłoń i przystawił do jego serca.
- Ono bije tylko dla ciebie, obiecuje Ci że ja tu wrócę - pocałował ją czule. 

~.~

Włoszka chodziła, po mieszkaniu we wszystkie strony. Nie sądziła że przeprowadzka stanie się tak szybko. Razem z Marco, przeprowadza się do Buenos Aires - miasta kolorowego, żywiołowego kiedyś. Teraz tak już nie jest, za dużo krzywd tam się wydarzyło.
- Marco! - krzyknęła  - Widziałeś moją bransoletkę? Tą sowę - wrzeszczała na całe 3 pokojowe mieszkanie.
- Fran, słyszę Cię - przyszedł do salonu - sprawdziłaś no nie wiem? Na ręce? - spytał sarkastycznie, dziewczyna już się miała odgryźć, gdy zauważyła na ręce szukany przedmiot. Chłopak pokiwał głową z zażenowaniem i po prostu wyszedł, i przeniósł się do sypialni. Zaczął pakować swoje rzeczy, słyszał tylko ciche klnięcia Francesci, uśmiechnął się słysząc te słowa, zaśmiał cicho i powrócił do robionej przed chwilą czynności.
- Czy ty nie rozumiesz! - krzyknęła w targając do pomieszczenia  wściekła dziewczyna - ty się pakujesz, a za godzinę odleci nam samolot - podeszła do niego i go "obudziła" Marco, jak na zawołanie wrzucił wszystkie rzeczy, kosmetyki do torby, zabrał walizkę jego oraz Resto po czym zszedł z nimi na parter. Tak było z następnymi czterema. Zamknęli dom, wpakowali walizki do auta i odjechali na lotnisko.

~.~

Szatynka, siedzi i je śniadanie. Myśli nad swoim snem, był to fragment jej pożegnania z Leonem. Obiecał jej że wróci, niestety nie dotrzymał obietnicy, wierzyła że wróci, ta myśl trzymała ją przez tyle lat. Niestety jak widać, tak się nie stało. Zamoczyła swoją, srebrną łyżkę do mleka z chrupkami i zawartość przeciągnęła do ust. Gdy opróżniła całą miskę, włożyła ją do zmywarki. Postanowiła wynieść śmieci, wyciągnęła kosz z szafki, zauważyła list. Przełknęła ślinę, wyciągnęła go i postanowiła zadzwonić do psychologa. Po chwili, sięgnęła po leżący telefon na komodzie, po czym wykręciła numer podany na kartce.
- Halo - usłyszała głos kobiety. 
- Halo dzień dobry, dodzwoniłam się do pani psycholog? - nie wiedziała co mówić. 
- Tak, słucham?
- Ja cchiaałam się uumówić na spotkanie, nazywam się Violetta Castillo - jąkała się.
- Dobrze, jutro? - spytała kobieta w telefonie - o 10. Dobrze?
- Tak, dziękuje. Do wiedzenia - pożegnała się, gdy usłyszała podobne słowa rozłączyła się. Odetchnęła z wielką ulgą, i zaczęła się zbierać do wyjścia na spacer. Nawet przez myśl jej nie przeszło że miała odebrać kota...

***

Cześć :C

Przepraszam że taki krótki ;__; przepraszam za mój dzisiejszy humor ;__; to najgorszy dzień świata ;__; bolący brzuch ;__; bolący kark ;__; boląca głowa ;__; bolące plecy ;__; ponuro, szaro na polu ;__; kilka razy prawie zaliczenie gleby ;__; a to tylko nie które rzeczy ;__;

Powinnam się ogarnąć, tak strasznie krótki ten rozdział...

Chciałam go po prostu skończyć.

Tu coś co mnie trochę rozśmieszyło... ;3


EDIT: ZOSTAŁA DODANA ZAKŁADKA "ZAPYTAJ BOHATERA" I INNE